Stijn Van Dorpe: a project / Transit Mechelen

blow up 2, postcard

Hoe een tentoonstelling maken in een ruimte die tevens dienst doet als leefruimte, bureau en een plaats waar de permanente collectie getoond wordt. Hoe weerstand bieden tegen het karakter van alledag die zo een ruimte uitademt. Hoe een aanwezigheid creëren, en toch het werk daar te laten in een schemerzone tussen betekenissen door. Het resultaat zijn twee ruimtes die in elkaar schuiven een functionele leefomgeving en een mentaal tentoonstellingsparcours dat dient te worden afgelegd en dat tevens ook beroep doet op een deel vaste collectie om zich aan te spiegelen en om mee in dialoog te treden.

Centraal in de tentoonstelling staat een video, twee monitoren verspreid in de ruimte tonen dezelfde performance. Op een plaats in Mechelen blaas ik gekleurde ballonnetjes op rond mijn hoofd en kleef die vast terwijl ik met mijn gezicht naar de muur sta. Na deze actie keer ik terug naar de camera vanwaar ik het gekleurde 'aureool' waarneem. Er ontstaat een spanning tussen camera (mijn waarnemende positie als kunstenaar) en de restanten van mijn aanwezigheid tegen de muur. Deze spanning wordt verhoogd doordat ook mensen tussen de lijn van camera en spoor heen lopen.

Eén mogelijke manier om dit werk te benaderen houdt verband met de picturaliteit van de schilderkunst, de al dan niet sensuele toets van de schilder, de schilder die het verlangen uit om fysisch aanwezig te zijn door middel van die toets en terzelfder tijd te verdwijnen. Te verdwijnen in het grotere geheel van de schilderkunst. Vanuit dit aanvoelen presenteer ik op de grote wand tegenover deze video een selectie werken uit de collectie van Transit waar dit lichamelijke spoor elk op zijn manier rijkelijk aanwezig is.

Links van deze muur hangen twee kleine schilderijtjes die vooral een verhalende toon hebben. Daaronder wordt de diareeks 'far west' geprojecteerd. Dit werk bestaat uit een reeks beelden, foto's van vormen gemaakt met mijn broeken en kousen, lege vormen dus waaruit ikzelf verdwenen ben. Elk hebben ze een titel die zowel kan verwijzen naar termen uit de kunst als uit andere sectoren van de ons omringende werkelijkheid. De titels vullen deze beelden niet met betekenis maar laten een frictie ontstaan en tonen zo net een open, lichtvoetig en ontwapende wereld.

Op de schouw ligt een koperen plaatje waarin een persoonlijke ervaring gegraveerd is. Een gedachte als een metafoor voor mijn werk waarin elementen als ruimte, fysiek, passiviteit en waarneming de hoofdtoon uitmaken. Deze gedachte krijgt letterlijk gewicht doordat ze gegrift staat op metaal en wordt zo opnieuw verbonden met zowel het fysieke van de beeldhouwkunst als het minimale van de minimal art.

Naast de inkom zie je een muur die behangen is met posters. Ze hangen in een vierhoek tussen twee deuren, focussen op de aanwezige ruimte en gaan een relatie aan met de video in het midden van de kamer. Op iedere poster staan 16 beelden waarop ik een ballon opblaas in een vuilbak. Een zeer fysieke sculptuur met lege vormen, van mijn longen naar de ballon naar de vuilbakken. Door deze actie op verschillende vuilbakken toe te passen krijg je tal van verschillende vormen. Door het repetitieve, de herhaling op de muur, gaan deze samen met de andere vormen binnen de beelden een eigen leven leiden.

Boven op het muurtje die de ene ruimte van de andere scheidt hangt een foto die op het eerste zicht heel sacraal aandoet. Het kruis en de ruit doen een wereld van Malevitch tot Van Severen vermoeden. Bij nader inzien blijken ook deze vormen met mijn broeken gemaakt te zijn, door een zeer eenvoudig plooipatroon bekomen. Ontdaan van zijn religieuze gehalte wordt het beeld in een andere ontwapende leegte geplaatst.

Tot slot zien we achteraan een tweede foto waarop schoolkinderen in verschillende formaties op of in emmers staan. De sculptuur (de emmer) wordt hier een alibi om de werkelijkheid te tonen. De sculptuur wordt letterlijk sokkel waarvan de kinderen gretig gebruik maken om zich met een zachte anarchie te uiten. En misschien is dat wel wat mijn werk wil zijn: een zachte anarchie ten opzichte van een wereld die we steeds weer als vanzelfsprekend ervaren. [Stijn Van Dorpe, 1/11/2008]