A Small History of Modernity (Nijmegen)

'A Small History of Modernity'

Under the title ‘A Small History of Modernity’, Stijn Van Dorpe presents a number of new works that, each in their own way, affect the structured experience of the concrete physical and cultural space. The works were conceived ​​independently, yet brought together these interrelated elements constitute the narrative of the exhibition. The title of the work, aside from fulfilling a descriptive function, doubles as one of the elements in the exhibition and creates, in this way, a conceptual framework. What is ultimately presented is a collection of loose parts: a title, the works, but also the parts of the works that, much like a ruin, create a structural formation. It is indeed among the parts remaining that the ruin conceives its histories. The structure established by the exhibition as well as the individual works functions in a similar way. Here also, the arena of the imagination exists in intermediate spaces, in the emptiness of unfilled zones. The openness of this arena not only engenders aesthetic satisfaction, but also formulates the condition for the critical potential of the exhibition. This forms the basis for a different approach, a new way of looking at, and thinking about, society and its past, both of which comprise the specific aforementioned building blocks.

NL

Onder de titel 'A Small History of Modernity' brengt Stijn Van Dorpe enkele nieuwe werken samen die elk op een eigen manier de ervaring van de concreet fysieke en de cultureel gestructureerde ruimte anders doen beleven. De getoonde werken zijn los van elkaar gemaakt maar vormen in onderlinge relatie het narratief van de tentoonstelling. Meer dan zomaar illustrerend is de titel één van de elementen van de tentoonstelling en voegt dus een denkkader toe. Wat je krijgt zijn dus losse delen: een titel, de werken, maar ook de onderdelen van de werken zelf die als bij een ruïne tegelijk een structuur uitzetten. Het is namelijk tussen de resterende delen in dat de ruïne haar geschiedenissen verbeeldt. De door de tentoonstelling en de werken afzonderlijk uitgezette structuur fungeert op dezelfde manier. Het is ook hier dat de speelruimte voor de verbeelding zich in de tussenplaatsen, in de leegte van de niet ingevulde zones bevindt. De openheid van deze speelruimte leidt niet enkel tot esthetische genoegdoening, ze is tevens ook de voorwaarde voor het kritisch potentieel van de tentoonstelling. Het is van hieruit dat ook anders gedacht en gekeken kan worden naar de maatschappij en haar verleden waarin de aangegeven bouwstenen vervat zitten. 

'Geachte Mevrouw Barbara Kruijsen…',

Een brief aan dr. Barbara Kruijsen, een brief van het Museum Valkhof aan Stijn Van Dorpe,

'De Hervormde Kerk van Leur' by Pieter Caspar Christ (1822-1888), olieverf op doek, 1843 (61 x 76 cm),

Stijn Van Dorpe 2013

'Witte Marmer' (glas, foto, verf), in samenwerking met Tomas Uyttendale (fotograaf), Pieter de Vos, Ersin Safak, Merlijn Herremans, Aaron Fiers, Yorick De Vreese, Gilles Cras,

Stijn Van Dorpe 2013

(Een productie van Expoplu, Nijmegen)

Driehoek (glas, inkt), Stijn Van Dorpe 2013

photos © Tomas Uyttendaele

The object 'Driehoek (glas, inkt)' (Triangle (glass, ink)) resembles a setsquare such as we remember from our school days, except that it is made of glass instead of the usual Plexiglas. This object, normally used for exactness, here acquires – by virtue of the very material it is made​​ of ­– both great vulnerability and aggressiveness. The triangle is very breakable and fragile, yet, with its unpolished sharp edges and ridges, it is also a veritable murder weapon. An associative relationship is established between these existing properties and the references they conjure up, and the tactility of painting – which in this exhibition occupies a prominent place.

The work 'Witte Marmer' (White Marble) was made together with students from a 7th year vocational education class, specialising in decoration and painting restoration. In this transitional year between school and workplace, the students are taught techniques such as, among others, marble imitation painting. The artist was fascinated by both the discrepancy the marble imitations create between carrier and image, and the fragility and ambiguity of the social situation in which these young people find themselves, caught in a transitory state between school and labour market. A photo document and minimal marble panels scattered throughout the space are used to heighten the tension between art and life.

'Geachte Mevrouw Barbara Kruijsen…' (Dear Mrs. Barbara Kruijsen ... ) is a successful attempt at bringing a work from the collection of Museum Het Valkhof into the exhibition ‘A Small History of Modernity’. With this action, the artist aims to build a bridge between the artists’ collective Expoplu and the Museum Het Valkhof, the largest cultural institution in Nijmegen, the Netherlands. This initiative also intends to question the specific ideological nature of the artists' initiative Expoplu and the physical specificity of its exhibition space. The request for the loan is motivated in a letter to Dr. Barbara Kruijsen, head of the ‘Ancient Art’ Department. In the exhibition, the work – an early 18th century view of the neighbouring village of Leur – through its pictorial quality, enters into dialogue with the marble imitations.

Particular attention is paid to the way the works are placed in the space. Through precise positioning, the individual status of the documents that shape the works is alternatingly and continuously confirmed or questioned. The interaction between these documents creates a dynamic that places them in an entirely new, equalizing perspective.

NL
Het object 'Driehoek (glas, inkt)' ziet eruit als een tekendriehoek zoals we die kennen uit onze schooltijd, met dat verschil dat hij vervaardigd is uit glas i.p.v. het gebruikelijke plexiglas. Het voorwerp dat gebruikt wordt om exactheid na te streven krijgt hier, door het materiaal waaruit het vervaardigd is, tegelijk een grote kwetsbaarheid als agressiviteit. De driehoek is heel broos en breekbaar en met zijn scherpe ongepolijste randen en hoeken is hij een waar moordwapen. Deze reële eigenschappen en de verwijzingen die ze met zich meebrengen gaan een associatieve relatie aan met de tactiliteit van de schilderkunst die in deze tentoonstelling een prominente plaats inneemt.

Het werk 'Witte Marmer' is vervaardigd met een klas uit het 7de jaar secundair beroepsonderwijs die de optie decoratie en restauratie schilderwerk volgen. In dit overgangsjaar tussen school -en werksituatie leren de studenten o.a. marmerimitaties schilderen. De studenten maakten in opdracht van de kunstenaar elk een marmerschildering op een glazen paneeltje. De kunstenaar was gefascineerd door zowel de discrepantie die deze marmerimitaties doen ontstaan tussen drager en beeld als door de fragiliteit en onbestemdheid van de maatschappelijke positie waarin de jongeren zich bevinden, tussen school en arbeidsmarkt in. Aan de hand van een fotodocument en de in de ruimte verspreide minimale marmeren paneeltjes wordt het spanningsveld tussen leven en kunst aangescherpt.

'Geachte Mevrouw Barbara Kruijsen…' is een geslaagde poging om een werk uit de collectie van het museum Valkhof in de tentoonstelling 'A Small History of Modernity' binnen te brengen. Met deze actie wil de kunstenaar een brug slaan tussen het kunstenaarscollectief Expoplu en het museum Valkhof, dat de grootste cultuurinstelling van Nijmegen is. Bovendien wil het vragen stellen over het specifieke ideologische karakter van het kunstenaarsinitiatief Expoplu en de fysieke eigenheid van haar expositieruimte. In een brief aan dr. Barbara Kruisen, hoofd van de afdeling ‘Oude Kunst’, wordt de vraag tot bruikleen gemotiveerd. Binnen de tentoonstelling gaat de picturale kwaliteit van het werk, een vroeg 18de eeuws zicht op het naburig plaatsje Leur, een dialoog aan met de marmerimitaties.

Bijzondere aandacht is besteed aan de manier waarop de werken in de ruimte geplaatst zijn. Door de precieze plaatsing ervan wordt telkens de afzonderlijke status van de documenten die de werken vorm geven, bevestigd of bevraagd. Vanuit de interactie tussen deze documenten onderling gaat een dynamiek uit die ze in een nieuw, gelijkmakende perspectief doen oplichten.